ଇତିହାସରେ ବିଶ୍ଵାସର ଚେର
ଯୋହନ ୨୦:୧୯-୨୯
ଯଦି ଖ୍ରୀଷ୍ଟ ଉତ୍ଥିତ ହୋଇ ନାହାନ୍ତି, ତେବେ ତୁମର ବିଶ୍ଵାସ ନିଷ୍ଫଳ।
(୧ କର ୧୫:୧୭)
ଆମେରିକାର ପୂର୍ବତନ ପ୍ରେସିଡେଣ୍ଟ ଜନ୍ ଏଫ୍ କେନ୍ନେଡିଙ୍କ ଜୀବନୀ ଉପରେ ଆଲିଭର ଷ୍ଟୋନ ଏକ ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର ନିର୍ମାଣ କଲେ। ସେଥିରେ ସେ ଏନେକ ତଥ୍ୟକୁ ଅତିରଞ୍ଜିତ କଲେ, ଆଉ ଏହାକୁ ସଠିକ୍ ପ୍ରମାଣିତ କରିବା ନିମନ୍ତେ ସେ ସେ ଐତିହାସିକ ତଥ୍ୟଗୁଡ଼ିକୁ ଯେଉଁ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣରୁ ତର୍ଜ୍ଜମା କରିଛନ୍ତି ସେଥିରେ ଥିବା ଐତିହାସିକ ସଠିକତାର କୌଣସି ଗୁରୁତ୍ଵ ନାହିଁ ବୋଲି କହିଲେ।
ପ୍ରଥମ ଶତାବ୍ଦୀରେ କେତେକ ଧାର୍ମିକ ନେତା ଯୀଶୁଙ୍କ ପୁନରୁତ୍ଥାନର ଅବତାରଣା କରିବା ନିମନ୍ତେ ଠିକ୍ ଏହି ପ୍ରକାରର ପଦ୍ଧତି ଅବଲମ୍ବନ କରିଥିଲେ। ଯେଉଁ ଅନ୍ୟ ଧର୍ମଗୁଡ଼ିକ ଶାରିରୀକ ବାସ୍ତବତାକୁ ସଙ୍କୁଚିତ କରୁଥିଲେ,ସେମାନଙ୍କ ଦ୍ବାରା ପ୍ରଭାବିତ ହୋଇ ସେମାନେ ଦାବୀ କଲେ ଯେ, ଯୀଶୁ ଶାରିରୀକ ରୂପେ ଉତ୍ଥିତ ନ ହୋଇ ବରଂ ଆତ୍ମିକ ରୂପେ ଉତ୍ଥିତ ହୋଇଥିଲେ।
ପ୍ରେରିତ ପାଉଲ ଏହାକୁ ମନଗଢା କାହାଣୀ କହିଲେ। ସେ କରିନ୍ତୀୟମାନଙ୍କ ନିକଟକୁ ସଠିକ୍ ଐତିହାସିକ ପ୍ରମାଣର ଗୁରୁତ୍ବ ବିଷୟରେ ଲେଖିଲେ। ସେ ସେମାନଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରାଇଦେଲେ ଯେ, ଯୀଶୁ ପିତର, ଅନ୍ୟ ପ୍ରେରିତ, ଯାକୁବ ଏବଂ ୫୦୦ରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବ ଅନ୍ୟ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଏକ ସମୟରେ ଦେଖା ଦେଇଥିଲେ (୧ କର ୧୫:୫-୮)। ଏହି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷଦର୍ଶୀମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଅଧିକାଂଶ ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜୀବିତ ଥିଲେ। ଏଣୁ ଯୀଶୁଙ୍କ ପୁନଉତ୍ଥିତ ଶରୀର ଯେ ତାଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁ ପୂର୍ବ ଶରୀର ସଦୃଶ୍ୟ ଥିଲା, ଏବଂ ଏହା ନୂତନ ଶକ୍ତି ଗୁଡ଼ିକରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଥିଲା, ଏହି ବିଷୟରେ ସେମାନେ ସେତେବେଳେ ସେମାନଙ୍କୁ ସାକ୍ଷ୍ୟ ଦେଇଥିଲେ।
ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟ ବିଶ୍ୱାସର ସତ୍ୟତା ନିମନ୍ତେ ଐତିହାସିକ ସଠିକତା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ। ଏହି ପପୁନଉତ୍ଥାନ ଯୀଶୁଙ୍କ ଇଶ୍ୱରତ୍ଵ, ତାଙ୍କର ମୁକ୍ତି ପ୍ରଦାନକାରୀ ମୃତ୍ୟୁର ପୂର୍ଣ୍ଣତା, ଆଉ ଅନନ୍ତ ଜୀବନର ଆଶା ବିଷୟ ପ୍ରମାଣ ସିଦ୍ଧ କରେ। ଯୀଶୁ ଙ୍କ ଠାରେ ବିଶ୍ଵାସ ରଖିବା ଅର୍ଥ ସତ୍ୟକୁ ବିଶ୍ଵାସ କରିବା। କାରଣ ଏହି ସତ୍ୟ ଐତିହାସିକ।