ଚିକଣ କୁହା
ତିତସ୍ ୧:୫-୧୬
କିନ୍ତୁ ତୁମ୍ଭେ ହିତାଜନକ ଶିକ୍ଷାରେ ଉପଯକ୍ତ କଥା କୁହ
(ତିତସ୍ ୨:୧)
'ବାଗ୍ମୀତା,' ଅର୍ଥାତ୍ ବକୃତା ଦେବାର ଦକ୍ଷତା କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିବା ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ବ୍ୟଙ୍ଗସୂଚକ ମନ୍ତବ୍ୟ ଦେଇ କହିଥିଲେ , "ଯଦି ଆପଣ କଳା କୁ ଧଳା କହନ୍ତି, ତେବେ ତାହା ମୂର୍ଖତା ଅଟେ । ମାତ୍ର ଯଦି ଆପଣ କଳା କୁ ଧଳା କହିବା ସମୟରେ ଗୋଟିଏ ବଳଦ ଭଳି ଗର୍ଜନ କରନ୍ତି, ଉଭୟ ହାତକୁ ମୁଠା କରି ମେଜ କୁ ଆଘାତ କରନ୍ତି, ଓ ମଞ୍ଚର ଗୋଟାଏ ପାର୍ଶ୍ଵରୁ ଅନ୍ୟ ପାର୍ଶ୍ଵକୁ ଯିବା ଆସିବା କରୁଥାନ୍ତି, ତେବେ ତାହା ବାଗ୍ମୀତା ଅଟେ।
ଲୋକମାନେ ନିଜ ନିଜକୁ ଯେପରି ଭାବରେ ପ୍ରକାଶ କରନ୍ତି, ତଦ୍ୱାରା ଆମେ ଅତିଶୀଘ୍ର ଅଭିଭୂତ ହୋଇଯାଇପାରୁ, ଯଦିଓ ସେମାନଙ୍କ ବାର୍ତ୍ତା ବିଷୟରେ ଆମ ମନରେ କିଛି ସନ୍ଦେହ ରହିଥାଏ। ଯିହୁଦା ସେହି ଲୋକମାନଙ୍କ ବିଷୟରେ ଆମକୁ ସତର୍କ କରି ଦେଇଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନଙ୍କର 'ମୁଖ ବଡ଼ ବଡ଼ କଥା କୁହେ' (୧୬) ପଦ ଲୋକମାନେ, ପ୍ରାୟତଃ ବିଷୟବସ୍ତୁ ଅପେକ୍ଷା ଶୈଳୀ ଦ୍ୱାରା ଅଧିକ ପ୍ରଭାବିତ ହୁଅନ୍ତି।
ପାଉଲଙ୍କ ଅନୁସାରେ, ଏପରି ସମୟ ଆସିବ, ଯେତେବେଳେ ଲୋକମାନେ ସତ୍ୟ ବାକ୍ୟରେ କର୍ଣ୍ଣ ନ ଦେଇ କେବଳ ସେହି ଲୋକମାନଙ୍କୁ ସହ୍ୟ କରିବେ, ଯେଉଁ ମାନେ ମଜାଳିଆ କଥା କହି ଲୋକମାନଙ୍କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରନ୍ତି (୨ ତିମଥି ୪:୩-୪)
ସେଥିପାଇଁ ଆମେ ଶୁଣୁଥିବା ପ୍ରତ୍ୟେକଟି କଥା କୁ ଧର୍ମଶାସ୍ତ୍ରର
ଆଲୋକରେ ସାବଧାନତାର ସହିତ ବିଶ୍ଳେଷଣ ଓ ମୂଲ୍ୟାଙ୍କନ କରିବାକୁ ହେବ ଏପରିକି ଅତି ଦକ୍ଷ ବକ୍ତାମାନଙ୍କ ଶିକ୍ଷା କୁ ମଧ୍ୟ ପରୀକ୍ଷା କରିବାକୁ ହେବ । ସାଧାରଣ ବାଗ୍ମୀତା ଦ୍ଵାରା, ବିଶେଷ ଭାବରେ, ମଣ୍ଡଳୀ ଗୁଡ଼ିକରେ ପ୍ରଦତ୍ତ ଆଡମ୍ବର ପୂର୍ଣ୍ଣ ବକୃତା ଦ୍ଵାରା ନିଜ ନିଜକୁ ଭସାଇ ନେବା ପାଇଁ ଆମେ ଅନୁମତି ଦେବା ନାହିଁ।
ଆପଣଙ୍କୁ ଦ୍ଵନ୍ଦଗ୍ରସ୍ତ କରିବା ପାଇଁ 'ଅସାର ବାକ୍ୟବାଦୀ ଓ ପ୍ରବଞ୍ଚକମାନଙ୍କୁ ଅନୁମତି ଦିଅନ୍ତୁନାଇ । ବାଗ୍ମୀତା ଆଦୌ ସତ୍ୟର ଏକ ପ୍ରତିବଦଳ ନୁହେଁ।