ମାନବୀୟ ଦୁର୍ବଳତା

ମାନବୀୟ ଦୁର୍ବଳତା

ଆଜିର ଚିନ୍ତା

ଲୁକ ୨୨:୫୪-୭୧

ମୁଁ ଯୀଶୁଙ୍କ ସର୍ବ ସମକ୍ଷରେ ସ୍ବୀକାର କରେ କି ? 

ପ୍ରାର୍ଥନା ଓ ବିଶ୍ଵାସର ଅଭାବ ଯୋଗୁଁ ଶୟତାନ ପ୍ରଲୋଭନକୁ ଏଡ଼ାଇ ଦେବା ପାଇଁ ଆମ ନିକଟରେ ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତି ନ ଥାଏ । ଯୀଶୁଙ୍କର ଶିଷ୍ୟମାନଙ୍କ କ୍ଷେତ୍ରରେ ତାହା ହି ଘଟିଥିଲା । ନିଜ ଗୁରୁଙ୍କୁ ବନ୍ଦୀ ଭାବରେ ଦେଖି ସେମାନଙ୍କ ବିଶ୍ଵାସ ଟଳମଳ ହୋଇଥିଲା ଓ ସେମାନେ ତାଙ୍କୁ ପରିତ୍ୟାଗ କରି ଆତ୍ମ ଗୋପନ କରିଥିଲେ । 

ପିତରଙ୍କ ଅସ୍ୱୀକାର : 

ଅବଶ୍ୟ, ପିତର ଯୀଶୁଙ୍କ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ପରିତ୍ୟାଗ କରି ନ ଥିଲେ । ଗୁରୁଙ୍କର ଶେଷ ଦଶା କଣ ହେବ, ତାହା ଜାଣିବା ପାଇଁ ସେ ଆଗ୍ରହୀ ଥିଲେ । ସେ ଯୀଶୁଙ୍କର ଅତି ଘନିଷ୍ଟ ସହଯୋଗୀ ଥିଲେ ଓ ତାଙ୍କର ଅନେକ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ କର୍ମର ସାକ୍ଷୀ ଥିଲେ।  ସେ ଯୀଶୁଙ୍କ ସହିତ ମୃତ୍ୟୁବରଣ କରିବ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଥିଲେ । ଏପରିକି ଯୀଶୁଙ୍କୁ ବନ୍ଦୀ କରାଯିବା ସମୟରେ, ସେ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତିର କାନ କାଟି ପକାଇଥିଲେ । ତେବେ ପିତର କାହିଁକି ଏତେ ଦୁର୍ବଳ ହୋଇ ତାଙ୍କୁ ଅସ୍ୱୀକାର କରିଥିଲେ ?  

ପ୍ରଥମତଃ,

ନିଜର ବିଶ୍ଵାସ ଓ ଦୃଢ଼ତା ବିଷୟରେ ତାଙ୍କର ଆତ୍ମା ପ୍ରତ୍ୟୟ ଥିଲା । ସେ ଯେ ତାଙ୍କୁ ଅସ୍ୱୀକାର କରିବେ, ଯୀଶୁଙ୍କର ଏହି ସତର୍କ ବାଣୀକୁ ସେ ଭୁଲି ଯାଇଥିଲେ । 

ଦ୍ୱିତୀୟତଃ 

ସେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କଠାରୁ ଦୂରକୁ ଚାଲି ଯାଇଥିଲେ, 

ଅର୍ଥାତ୍ ଯୀଶୁଙ୍କ ପାଖରେ ନ ରହି ତାଙ୍କୁ ଦୂରରୁ ଅନୁସରଣ କରିଥିଲେ l ଆମେ ଯୀଶୁଙ୍କଠାରୁ ଯେତେ ଦୂରକୁ ଯିବା, ଶୟତାନ ଆମର ସେତିକି ନିକଟତର ହେବ । ଅନେକେ ଏହି କାରଣରୁ ନିଜ ନିଜ ମୁଖକୁ ବନ୍ଦ ରଖନ୍ତି ଓ ଚାପ ସମ୍ମୁଖରେ ତାଙ୍କୁ ଅସ୍ୱୀକାର କରନ୍ତି।  ପିତର ଯୀଶୁଙ୍କ ଠାରୁ ଦୂରକୁ ଚାଲିଯିବାରୁ ଶୟତାନର ଫାନ୍ଦରେ ପଡ଼ି ଯାଇଥିଲେ । କାରଣ ସେ ସତ୍ୟ ପରିତ୍ୟାଗ କରି ମିଥ୍ୟାର ଆଶ୍ରୟ ନେଇ ଥିଲେ । ଶୟତାନ ସମସ୍ତ ମିଥ୍ୟାର ଜନକ ଅଟେ (ଯୋହନ ୮:୪୪) । ତିନିଥର ଯୀଶୁଙ୍କୁ ଅସ୍ୱୀକାର କରିବା ପରେ (୫୦-୬୦), କୁକୁଡ଼ା ଡ଼ାକିଥିଲା, ଆଉ ପିତର ଚେତନା ପାଇ ଯୀଶୁଙ୍କ କଥା ସ୍ମରଣ କରିଥିଲେ।  ସେ ନିଜର ଭୁଲ ପାଇଁ କ୍ରନ୍ଦନ କରିଥିଲେ ।

ପିତରଙ୍କ ଅନୁତାପ : 

ପ୍ରକୃତ ଅନୁତାପରେ କ୍ରନ୍ଦନ ଓ ଅଶ୍ରୁ ଥାଏ । ଯିହୁଦାଠାରେ ଏହା ଦେଖାଯାଇ ନ ଥିଲା । ସେଥିପାଇଁ ଯିହୁଦା ପତିତ ହୋଇଥିଲା, ମାତ୍ର ଯୀଶୁ ପିତରଙ୍କୁ ଉଠାଇଥିଲେ ଓ ବଳିଷ୍ଠ ଭାବରେ ବ୍ୟବହାର କରିଥିଲେ । ମନୁଷ୍ୟ ଭାବରେ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଦୁର୍ବଳ, ମାତ୍ର ଆମକୁ ଯିହୁଦା ଭଳି ନୁହେଁ, ମାତ୍ର ପିତରଙ୍କ ଭଳି ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଦୃଢ଼ ବିଶ୍ୱାସୀ ହେବା ପାଇଁ ଆମକୁ ବାରମ୍ବାର ତାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଫେରି ଆସିବାକୁ ହେବ ଓ ତାଙ୍କ ସହିତ ସଂଯୁକ୍ତ ହୋଇ ରହିବାକୁ ହେବ ।